My dog is died.

Paar jaartjes terug wist ik dat deze dag zal komen, Afscheid moeten nemen van mij lieve kroeliger viervoeter. Maar dan is het zover. De pijn is onbegrijpelijk terwijl je al een tijdje mee bezig. Nooit meer kroelen met Chico hopeloos. Hij is 17 jaar geworden mooi leefdtijd voor een klein hondje, maar toch. Ik heb 2 grote verdriet gehad 1 mijn vader en nu chico...je kan vader en hond niet vergelijken inderdaad dat was mijn allergrootste verdriet. Maar ook de tranen van je moeder die der man was verloren. Als eerste weduwe van haar vriendenkring was ook ongedraagelijk. Als kind daarnaast kan je weinig doen...alleen haar troosten...vreselijk. En dan denk ik...we willen geen afscheid nemen we willen allemaal tegelijk. Oh god waarom kan dat niet...een vraag voor mij en een antwoord weet alleen god...goodbye my sweet Chico.